18 Ağustos 2014 Pazartesi

Yaşıyoruz(!)

Yazmak… sessizce yazarak kağıda ağlamak ve hüznünüze bir kağıt parçasının şahit olması…. İnsan acıya eşdeğer bir kavrammış meğersem,  hüzün  insan olmanın özüymüş… aciz bir ruh ve bedenle hep mükemmelin peşinden koşarız ve hep kaybeden biz oluruz.. kaybettiğimizde de yanımızda çok vefalı hüznümüzü buluruz.. hüzün kaybetmektir… bir yandan acizliğimiz bir yandan en iyi olma çabamız… savrulup gidiyoruz… insan olmak zor şey vesselam… nefes almaya  tahammül etmek zor şey…  vicdan var bir de vicdan hüznün doruklarında gezdiren dikenli bir uçan halıdır… ne aşağı atlayıp kurtulabilliriz ne de dikenin verdiği acıya dayanabiliriz… vicdan boğazımıza yapışmış koca bir el gibidir.. o sımsıkı sarılıp bizi boğdukça nefes almaya çalışırız… vicdan prangadır… nereye giderseniz oraya gelir, acı verir ancak ne söküp atmaya gücünüz vardır ne de teslim olup son bulmaya… her şeye rağmen yaşamak vardır bir de… hüzne rağmen, vicdana rağmen yaşamak… nereye kadar? Bilinmez…

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder