18 Ağustos 2014 Pazartesi
Mutluluk rüyası
Mutlu bir dünya düşlerken kan döküldü tüm acılarımızdan ve mutluluk kanda boğuldu. Mutlu olmaya çalıştık önce ama mutlu olmak başkalarını mutlu etmeye bağlıymış anlamadık... Acılarla yoğurduk ömrümüzü, hüzünlerle... Dünya değil hancı! Hancı olan biziz yolcularımız ise hüzün ve acı... Mutluluk mu? O da arada kapımızın önünden geçen bir kimse işte...
Zor zamanlarda iken 1
Hayat gerçekten adil değil mi yoksa biz mi bilmiyoruz elimizdekilerin
değerini… elimizde ne var ki… hayal
kırıklıkları, yenilişler, tükenişler… bardağın boş tarafına mı bakıyorum
yoksa… öyle bile olsa dolu tarafına bakmaya cesaretim yok… insan olmanın bedeli acı çekmektir... acı
çekerek yaşıyorum… şair gibi “gün eksilmesin penceremden” temennilerim yok gün
de gündüz de güneş de umrumda değil.. neden mi böyle karamsarım… insan
olduğumu, aciz olduğumu hissettim de o yüzden…
sonun gelmesini bekliyorum.. son
perdenin oynanmasını ve bu hayat oyununun bitmesini.. ne kadar sürer bu bekleyiş? Bilinmez…
Yaşıyoruz(!)
Yazmak… sessizce yazarak kağıda ağlamak ve hüznünüze bir
kağıt parçasının şahit olması…. İnsan acıya eşdeğer bir kavrammış
meğersem, hüzün insan olmanın özüymüş… aciz bir ruh ve
bedenle hep mükemmelin peşinden koşarız ve hep kaybeden biz oluruz..
kaybettiğimizde de yanımızda çok vefalı hüznümüzü buluruz.. hüzün kaybetmektir…
bir yandan acizliğimiz bir yandan en iyi olma çabamız… savrulup gidiyoruz…
insan olmak zor şey vesselam… nefes almaya
tahammül etmek zor şey… vicdan
var bir de vicdan hüznün doruklarında gezdiren dikenli bir uçan halıdır… ne
aşağı atlayıp kurtulabilliriz ne de dikenin verdiği acıya dayanabiliriz… vicdan
boğazımıza yapışmış koca bir el gibidir.. o sımsıkı sarılıp bizi boğdukça nefes
almaya çalışırız… vicdan prangadır… nereye giderseniz oraya gelir, acı verir
ancak ne söküp atmaya gücünüz vardır ne de teslim olup son bulmaya… her şeye
rağmen yaşamak vardır bir de… hüzne rağmen, vicdana rağmen yaşamak… nereye
kadar? Bilinmez…
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)